Η αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται

Κάποτε ο άγιος Σιλουανός συνήντησεν έναν ασκητήν ο οποίος είχε το χάρισμα της κατανύξεως και έχυνε πολλά δάκρυα κάθε ημέραν όταν εσκέπτετο τα Πάθη και τον Σταυρόν του Κυρίου.

- «Είναι καλό να προσεύχομαι για τους νεκρούς;» - ηρώτησεν ο άγιος.

Εκείνος αναστέναξε και είπεν:

- «Εάν ήτο δυνατόν να έβγαζα όλους από τον άδη, τότε θα ανεπαύετο και θα εχαίρετο η ψυχή μου» - και έκανε μίαν χειρονομίαν ως να εμάζευε στάχυα και εδάκρυσεν.

* Από το ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ του Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη, Έκδοσις Β΄ (Λόγος περί κατανύξεως και δακρύων, Σελ. 243).